geert clarisse: oktober 2007

het is Westerse karmozijnbes ofte Phytolacca americana (behorend tot de Karmozijnbesfamilie, soms gerekend tot de Amarantenfamilie), jawel, afkomstig uit de V.S., groeiend op bouwland, ruderaal, op bermen, hier ingevoerd, soms gekweekt in tuinen, cf. bep. plantenboek zeer zeldzaam in België en adventief (hier 'beland', niet inheems). Bloemen in trossen. Zowel wortel als onrijpe bessen (en de zaden) zijn GIFTIG! Buikkrampen enz., 1 sterfgeval, zeker voor kindjes gevaarlijk. Vroeger werden de bessen in V.S. gebruikt om 'mooiere' kleur aan wijn te geven en snoepgoed te kleuren, is nu verboden. Jonge scheuten van de plant werden soms als asperges gekookt en gegeten, maar kookwater moest weggegoten worden. In dikke van Dale wordt ook link gemaakt met de kleurstof karmozijn afkomstig van een schildluis die op 'kermes' leeft ('kermes' komt van "chêne kermes", een kleine eikenstruik met zeer prikkerige eikenblaadjes die in Provence bvb. ganse hellingen overgroeit; vandaar 'karmozijn'), ik betwijfel of de kleurstof van deze schildluis chemisch gezien dezelfde is als die van Westerse karmozijnbes, op 't eerste zicht wel de kleur 't zelfde. Enzovoort. Dus oppassen, ook nogal wat zoogdieren (o.a. "jonge varkens"!) worden ziek van 't eten van deze plant...(met dank aan Dani Dewaele).